Ondergetekende Alyssa Lambrecht, is noch een vlijtige, noch een lustige lezer. Ik heb eigenlijk nooit echt graag gelezen. In de lagere school was ik wel één van de eerste leerlingen met een AVI 6. We moesten in het vierde, vijfde en zesde leerjaar elke maand een boek ontlenen in onze lokale bibliotheek. De bibliotheek was van in het begin zowat mijn tweede thuis. Ik ging er minstens één keer per week naartoe, nu nog steeds, maar vooral om films te ontlenen. Er is altijd een gezellige sfeer daar, je wordt omringd door boeken, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en het is maar enkele honderden meters verwijderd van mijn huis. Een boek uitkiezen vond ik altijd superleuk, het boek lezen heel wat minder.
De schrijfsels van Roald Dahl waren een uitzondering, hij was immers mijn favoriete auteur. Zijn schrijfstijl was simpel, het lettertype was groot. De verhalen waren altijd fantasierijk en een tikkeltje absurd, daar hou ik wel van. Mijn favoriete boek van Dahl was 'De Reuzenperzik', waar een jongeman op avontuur ging, reizend in een gigantische perzik met uitvergrote insecten. Dahls beschrijvingen van de smaak van de overheerlijke en sappige perzik zorgden ervoor dat het water me in de mond liep. In het zesde leerjaar was ik dan weer verslaafd aan de serie: 'De wereld van Darren Shan' van de schrijver Darren Shan. De twaalfdelige boekenreeks ging over een tiener die in een vampier veranderde.
In het begin van het middelbaar kreeg ik de jeugdboekenkriebels te pakken. Als er een jeugdroman was waarover iedereen sprak of waar er een verfilming van ging uitkomen, dan las ik het. Typische voorbeelden waren 'De Hongerspelen' trilogie en 'The Perks of Being a Wallflower'. Ik moet toegeven, die werkjes waren best verslavend, maar ik wou me op een bepaald moment toch verdiepen in het "betere boek". Vele keren ging ik naar de bibliotheek en ontleende ik talloze boeken, maar meestal las ik enkel een pagina of twee. Een maand lang lagen die boeken naast mijn bed en raakte ik ze amper aan. Uiteindelijk moest ik ze allemaal terugbrengen. Tienerromans lees ik nu niet meer. De enige boeken die ik in het middelbaar nog heb gelezen zonder dat het opgelegd was door de school waren 'The Hobbit' van Tolkien en 'De Trein der Traagheid' van Johan Daisne. Eigenlijk is het simpel: beelden spraken altijd meer tot mijn verbeelding dan woorden.
Je vraagt je misschien af waarom ik Latijn Modern Talen doe zonder een speciale interesse voor literatuur? Ik vind talen heel belangrijk en zou graag wat taalvaardiger worden in het Nederlands, Frans en Engels, niet alleen omdat talenkennis belangrijk is voor mijn toekomst, maar vooral omdat ik dan nog beter de vele films die ik kijk kan appreciëren. Een goede film beschrijven lukt niet zo goed in sms-taal, daarom geef ik het niet op en blijf ik boeken ontlenen in de bibliotheek. Op dit ogenblik heb ik reeds 100 bladzijden gelezen van het boek 'Uw Vaderen, Waar Zijn Zij? En de Profeten, Leven Zij Voor Eeuwig?' van Dave Eggers. En daar ben ik best fier op. En nu nog 105 bladzijden te gaan... . Wat ik graag wil doen, is mijn taalkennis vergroten, mijn woordenschat verrijken, zodat ik ooit zelf filmrecensies kan schrijven. Ik vind het nog steeds moeilijk om mijn mening mooi te verwoorden en ik wijt dat voor een groot deel aan mijn beperkte talenkennis. Ooit zou ik heel graag 'In de Ban van de Ring' van Tolkien lezen, maar daar voel ik mij nu nog niet mentaal klaar voor.
Alyssa Lambrecht
5G
Geen opmerkingen:
Een reactie posten